Op zaterdag 4 maart vertrokken we in een aantal ploegen met auto’s naar Bloemendaal om daar onze iconische kustlandschapsfoto’s te maken. Gert had de lat dus héél hoog gelegd.

Rond 14 uur kwamen we in Strandpaviljoen Parnassia aan Zee bij elkaar voor koffie en heerlijk appelgebak (met amandelspijs!). We zouden met zijn tienen zijn, maar helaas moest Leo verstek laten gaan i.v.m. ziekte. Na de koffie en het gebak stelde Gert voor om, voor wie dat wilde, de groene wandeling te doen, dan kwamen we vanzelf allerlei landschappen tegen: duinen, meertjes, een vogelkijkhut en het strand.

In kleinere groepen waaiden we uit over het landschap. Het was bewolkt, maar af en toe piepte de zon er gelukkig doorheen en zagen we stukjes blauw. Fotografisch dus interessante luchten. De vogelkijkhut was voor Egbert direct duidelijk: hier kijk je vogels. Albert wist vanuit deze hut direct zijn ultieme landschapsfoto te maken en was dus de hele middag vrij om te experimenteren. De rest moest helaas nog doorploeteren op zoek naar “hèt beeld”.  Vanaf een hoog duin was in de verte Tata Steel zichtbaar: vreemd om midden in de natuur te staan en aan de horizon de rookwolken van een industrie te zien.

Als toetje op de kers kwamen we roodbruine hooglanders tegen die lekker aan het stappen waren in laag water. Op dat moment hadden we de mazzel van dreigende luchten met af en toe zon. Edith was in haar nopjes met zulke mooie fotomodellen, ze was niet weg te krijgen bij de hooglanders. Tot slot de zonsondergang bij de zee meegenomen (voor de die-hards, want het begon aardig koud te worden) en de dag daarna tevreden afgesloten in restaurant Renato in Bloemendaal. Heerlijke pizza’s. Ik denk dat iedereen met een tevreden gevoel terug naar huis kon rijden. Gert, bedankt voor je idee om naar deze locatie te gaan.

Tekst en beeld: Michel van Wijk