Het lijkt vooraf een enorme afstand tussen Dieren en Leerdam. Valt wel mee. Ook tussen de glasblazerij en het museum. Door de (on)duidelijkheid waar te parkeren (sorry hoor!) duurt het even voordat iedereen bij de blazerij op de stoep staat.
Daar is inmiddels de horeca open en, op een paar uitzonderingen na, is dát de place to be.
De werkplaats: we zijn met 23 fotografen beslist een invasie. De dame die ter plekke uitleg geeft lijkt een beetje zenuwachtig. Ze begroet de andere bezoekers als ‘gasten’. Kennelijk vallen wij in een andere categorie.
Het daadwerkelijke blazen heeft een minder groot aandeel dan gedacht. Daarentegen is die oven en het handmatig bewerken van die gloeiende massa wel heel cool.
De informatie vooraf door Ger was zinnig. Met een groothoek begin je hier niet zoveel.
We doen ons best om het allemaal heel nauwgezet vast te leggen. Doordat het proces redelijk overzichtelijk is valt dat best mee. Een beperkt aantal handelingen met veel vakmanschap.
De winkel heeft een variëteit aan eigen werk. Er zitten heel mooie stukken bij.
De lunch is nog wel een projectje met zoveel maar het valt eigenlijk best mee. We zijn maar een beetje verlaat bij het museum.
Dwalen via de verbindingsgangen tussen de vier verdiepingen en overal is glas. In de gangvitrines wel errug veel. Moeilijk fotograferen. Maar iedereen herkent direct de betere opties.
De horeca in de kelderverdieping is selfservice. Dat werkt prima. De vrijwillige financiële bijdrage hiervoor is bijna onwerkelijk. Op weg naar het kluisje nog even via de kassa.
We gaan tijdens zo’n activiteit natuurlijk voor de fotografische mogelijkheden. Maar terugkijkend op een goede dag met mensen met eenzelfde hobby registreer ik bij mezelf ook het ‘schoolreisjes’ gevoel. De ene keer kom je er qua resultaat wat beter uit dan de andere keer. Maar zo’n dagje zelf is altijd leuk.
Tekst: Marjo
Beeld: Tjeerd